เวลา 14.45 น . การจราจรยังคงเนืองแน่น ผมยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนแม้เวลาจะผ่านไป 15 นาทีแล้ว ....
เป็น สิบห้านาที ที่ช่างยาวนาน เพราะผมคิดอยู่ ว่าจะไป ขวา หรือ ซ้าย ดี
ถ้าขวาไปก็เสียตัง (แหง ๆ ... )
ถ้าซ้ายก็ได้ตัง แถมไม่เสียคนที่นัดกับเค้าไว้ .... ( แฮ่ๆๆๆ ...... )
ตรึกตรองอยู่แป้บนึง ....
ผมกคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง ..... กด ปลดล็อคหน้าจอ .... ค้นหารายชื่อ .....
เจอแล้ว ผมอุทานในใจ .....
ทันใดนั้นผมก็ ฉุกใจขึ้นว่าไม่เอาดีกว่า รีบกดทิ้ง ........
เอาไงดีหว่า .... รถเริ่มขยับตัวแล้ว .... ผมต้องรีบตัดสินใจว่าเอาไงดี ....
ผมเลยกดเข้าโหมดหารายชื่ออีกครั้ง ..... แล้วโทรออก
ผมว่าผมได้ยินเสียงหัวใจผม ดังขึ้นๆ เรื่อย ตาม เสียงสัญญานโทรศัพท์ ของอีกผ่ายนึง
ทันใดนั้น ..... มีเสียงตอบรับของคู่สนทนา ....
i am : หวัดดีครับ
บุคคลในสาย : หวัดดีฮะ
I am : พี่ ....วันนี้สงสัย .... ผมไปไม่ทันแล้ว ....
บุคลลในสาย : อ้าวเหรอ .... ทำไมล่ะ ....
I am : งานเข้าฮะพี่ ... มีเหตุด่วนเหตุร้ายต้องไป ด่วน ....
I am : ตอนเย็นยังไง ผมโทรเข้าไปหาอีกทีละกันครับ ถ้าเกิดไปทันเดี๋ยวผมรีบไปเลย
บุคคลในสาย : ได้ไม่เป็นไร ... ตอนนี้ผมก็ยังรถติดอยู่ข้างนอกอยู่เลย ... ไม่รู้ว่าจะเข้าไปถึงกี่โมง
I am : คิดในใจ ( เอาวะ ... ยังไงเค้า ยังไม่ถึงเหมือนกัน ผิดแค่ครึ่งเดียว .... )
หลังจากผม โทรไปเลื่อนนัดที่สำคัญ เพื่อไอ้เต่าทองน้อยคันนั้น ....
ผมก็ มุ่งหน้าต่อไป ......