Topic: สวัสดีครับ.....

[คุณโจ๋น]

  โม้ได้เพลินดีจัง เอาอีก เอาอีก ชอบชอบ

[allinav]

 

[tokenn]

 

รอฟังอย่างเมา "แมงมันส์"

 

[nong26june]

 

[lupin]

สวัสดีตอนบ่ายครับ.....

login เข้ามาตั้งนาน เพิ่งจะว่าง มาโม้กันต่อเลยครับ
............................................................

ความจริงแล้ว ระหว่างที่เรียนอยู่นั้น ผมเองก็ไม่ค่อยได้ใช้เจ้า “หนูแดง” ซักเท่าไหร่นัก เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ต้องใช้รถขับไปทำงานทุกวัน (เพราะเป็นรถคันเดียวในบ้าน)

อีกทั้งผมเองก็ซื้อ มอเตอร์ไซค์ เอาไว้ใช้ทั้งไปเรียนและเอาไว้วิ่งเมล์ ก็อย่างที่บอกใว้ตั้งแต่ตอนต้นแล้วว่ากว่าจะเรียนจบมาได้แทบแย่ เพราะค่าโดยสารสมัยนั้นจากปากซอยเช้ามาประมาณ 3 กิโลเมตร คิดแค่ 3 บาท กว่าจะได้ค่าเทอม+ค่าผ่อนรถ+ค่าใช้จ่ายรายวัน เนี่ยแทบตาย

หลายคนคงสงสัยว่าทำไมพ่อกับแม่ผมไม่ส่งให้เรียนหรือ?

ท่านส่งครับ ท่านส่งให้เรียนสาขานึง แต่ผมดันไม่เรียนตามสั่ง  แต่ดันไปเรียนอีกสาขานึงที่ท่านไม่สนับสนุน ท่านเลยโมโห บอกว่าผมดื้อเลยปล่อยให้ช่วยตัวเองเสียให้เข็ด

[lupin]

หลังจากเรียนจบแล้วก็มาทำงานให้บริษัทใหญ่แห่งนึงแถวๆถนนสีลม (ภายหลังย้ายมาที่ถนนบางนา-ตราด) ตอนนั้นก็ยังใช้เจ้า mobile 2 ล้อคันเดิมอยู่

วันนึงเวลาประมาณเที่ยงตรง เป็นวันที่แสงแดดและอากาศร้อนมาก ร้อนจนแทบไม่อยากจะออกไปข้างนอกด้วยเจ้ามอเตอร์ไซค์เลย แต่ก็ต้องออกไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อเอาพิมพ์เขียวมาทำงานที่หน่วยงาน

ผมจอดรถติดไฟแดงอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลเซ็นหลุยส์อยู่ซักพักก็มีมอเตอร์ไซค์ Kawasaki GTO มาจอดอยู่ด้านข้าง 

สิ่งที่ผมมองเห็นนั้นทำให้ติดตาและฝังลึกในความทรงจำผมมาจนถึงทุกวันนี้

มีผู้ชายวัยกลางคนเป็นคนขี่  โดยมีผู้หญิงท้องแก่เป็นผู้โดยสาร

ในวงแขนของหญิงท้องแก่คนนั้น  มีเด็กชายวัยขวบเศษๆหลับซบไปบนหัวไหลของเธอ และ

ที่ถังน้ำมันของเจ้า Kawasaki GTO มีเด็กชายวัยประมาณ 4-5 ขวบอีกคนนึงหลับฟุบไปกับแฮนด์ GTO คันเก๋าคันนั้น

ผู้ใหญ่สองชีวิต คงพอทนกับความร้อนได้

เด็กอีกสองชีวิตต้องใช้ความอดทนมากขนาดใหน เพื่อให้แข็งแกร่งเท่าสองพ่อแม่นั้น?

แล้วอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะออกมาสู่โลกภายนอก เขาจะรู้มั้ยว่าสิ่งที่เขาต้องทำในเวลาอันใกล้ ต้องใช้พลังและความอดทนมากเท่าไร เพื่อจะได้แข็งแกร่งเท่าพี่ชายทั้งสองของเขา?

อากาศที่ร้อนและภาพที่เห็นมันทำให้ผมคิดอย่างเดียวว่า “ผมจะไม่ยอมให้ลูกของผมลำบากอย่างนี้เด็ดขาด”

[jpomme]

 

[เจ้าบ้านบางกอกฯ]

อ่านแล้วเพลินมากครับ คุณ lupin 

ตัวผมเองช่วงนี้งานยุ่ง + เป็นไข้หนาว ๆ ร้อน ๆ
ไม่ได้ login ไปสองวัน เลยเพิ่งเข้ามาเห็นกระทู้นี้
ถึงได้ทราบความเป็นไป และเรื่องราวอันเป็นที่
น่าประทับใจและน่าติดตามของคุณ Lupin 

ยังไงก็ตามยินดีต้อนรับสู่บ้านบางอกฯ ของเรานะครับ
ได้ยินว่ามีแฟน ๆ คอยปูเสื่อรอติดตามอ่านกันเพียบ
ถ้าช่วงไหนว่าง ๆ ก็ต่อเรื่อย ๆ เลยนะครับ 

ปล. ผม Verified Member ให้เรียบร้อยแล้วครับ 

[1905]

สนุกดีครับ..พี่เป็นนักเขียนหรือครับ....

[lupin]

ก่อนอื่นเลย ต้องขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านกระทู้ของผม

ซึ่งครั้งแรกเลยไม่นึกว่าจะมาได้ถึงขนาดนี้

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคำทักทายของทุกท่าน,ทุกๆคำตอบผมถือว่าเป็นการทักทายและถือเป็นกำลังใจที่ดี

ถ้าทุกๆวันผมเข้ามา แล้วไม่เจอคำทักทายจากทุกท่าน ผมคงเลิก “โม้” ให้ฟังไปแล้ว

และที่จะลืมไม่ได้เลยคือ ท่าน“เจ้าบ้านบางกอก” ที่ให้ดาวเขียวอยู่คู่กับชื่อของผม ซึ่งผมถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ใด้รับเกียรตินี้ 

และขอขอคุณทุกท่านด้วยรูปนี้ก็แล้วกันน๊ะครับ

[lupin]

หลังจากกลับถึงบ้านในเย็นนั้น ผมบอกกับแฟนว่า “นี่คุณ เราซื้อรถยนต์ใช้กันดีกว่ามั้ย?”

“ซื้อทำไม?พร้อมแล้วหรือ?”

ผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เห็นมาเมื่อกลางวันให้เธอฟัง  โดยสรุปว่า ผมไม่อยากให้ลูกลำบาก

หลังจากนั้นอีกไม่นาน ผมก็ไปดูรถที่อยากได้โดยดูศักยภาพของตัวเองว่าพอจะได้รถขนาดไหน?

แล้วผมก็ตัดสินใจเลือก ระหว่าง Toyota 1.6Liftback กับ BMW 316 (E21)

แล้วผมก็เลือก BMW 316 (E21) เป็นรถคันแรกในชีวิตด้วยค่าตัว 2.8 แสน โดยมีชื่อว่า “ไอ้มดแดง”(คันในรูปเนี่ย เหมือนของผมมาก แต่ของผมทะเบียน 7ง1543)

แน่นอนมันจะเป็นสีอื่นไปไม่ได้เลยนอกจาก สีแดง

ส่วนเจ้า “หนูแดง”นั้นก็ยังอยู่กับครอบครัวเรามาอีกนานหลายปีจนวันนึงผมซื้อรถคันใหม่ เป็น Toyota Corolla AE101 (สีแดงเหมือนเคย) คุณพ่อผมท่านเลยรับ “ไอ้มดแดง”มาดูแลต่อ (คุณพ่อบอกว่าขับแล้วมันเทห์ดี) และขาย “เจ้าหนูแดง”ออกไปให้กับเจ้าของใหม่ด้วยในสภาพที่ไม่เลวร้ายเกินไปนัก

[lupin]

“ไอ้มดแดง” ก็อยู่กับเราหลายปีทีเดียว จนวันนึงผมกับแฟนเกิดอาการเกาเหลากันขึ้น เธอโมโหที่ผมแอบพาสาวอื่นขึ้นรถโดยมิได้บอกกล่าว (ถ้าขืนบอกก็อายุสั้นกว่านี้ อยู่ไม่ถึงได้โม้แบบนี้หรอกครับ)

แต่ที่จับได้เพราะผมโดนสาวเจ้าหักหลังแกล้งทำต่างหูหล่นไว้บนพื้นรถ พร้อมกล่องไม้ขีด โลโก้ โรงแรม

โธ่! ก็เล่นออกมาจากที่นั่นเกือบตีสอง (ที่นั่น คือที่ไหนน้า?นึกไม่ออก) แล้วจะให้มองเห็นอย่างไรละครับ? มืดออกปานนั้น

พอดีช่วงนั้นผมต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดครั้งละนานๆ พอกลับมาบ้านก็ไม่เจอ “ไอ้มดแดง” แล้ว เลยถามพ่อว่า “ไอ้มดแดง” ไปไหน?

คำตอบที่ได้คือ “ชั้นขายพร้อมไปกับต่างหูข้างนั้นไปในแล้ว” แฟนผมตอบแทน


“ขายไปเมื่อไร?แล้วขายไปเท่าไหร่?”

“สอง-สามอาทิตย์  38,000.- เงินสดๆ”

“เออดี  เงินสด.......จ๊าก.......ขายไปได้ไงฟ๊ะ? อีเน่าๆกว่านี้ยังขายได้เกือบแสน แล้วนี่รถฉันสภาพเดิมๆแบบนั้น (แต่มีผุนิดหน่อยตรงบังโคลนหลัง) มาขายราคานี้ได้ไง?”

“ใครบอกรถเธอ? ในทะเบียนเป็นชื่อชั้นต่างหาก.........”

“เออ....เออ....อย่างน้อยที่สุดก็น่าจะบอกฉันก่อน ไปเอาคืนมาเลย”

“ไม่ !.......เจ้าของใหม่เขาเอาไปทำสีมาแล้ว”

“เดี๋ยวจ่ายค่าทำสีให้”

“ไม่ ! เค้าเป็นผู้ปกครองของเด็กนักเรียน  ให้ชั้นไปทำกับเขาอย่างนั้นได้อย่างไร?”

“ทำได้ซิ ก็เค้าเห็นเธอเป็นผู้หญิง  เธอเลยโดนกดราคา เธอจะไปรู้อะไร?”

“เค้าไม่ได้กดราคา ชั้นอยากได้ แค่ สองหมื่น แต่เค้าให้มาตั้ง สามหมื่นแปด เสียด้วยซ้ำ.....”

“น่าน......เป็นบุญคุณอีก.........โธ่...........ไอ้มดแดงตู.....หมดกัน”

“แต่เธอไม่ต้องห่วง.....ชั้นเอาสตางค์ไปดาวน์รถให้พ่อใหม่แล้ว......ที่เหลือ เธอไปผ่อนให้พ่อเอาเองน๊ะ”

“.................................เฮ้อ....................กรรม..........................”

[AKE]

 

[Time crisis]

ยอดมักๆๆๆื เป็นเราืองเป็ฯราวเป็นฉากๆๆๆ

[jpomme]

มาเล่าต่อเร็วๆ นะคะ.......... รออ่านอยู่ 

[americantruckin]

ต่อให้ไวเลยครับ แหมเล่นหยุดกันดื้อๆ เหมือนอ่านบางกอก กับทานตะวันเลย ตอนนั้นผมติด นิยายร้อยป่า ต่อครับต่อ

[lupin]

มาแล้วครับ มาแล้ว.....ต่อกันเลยครับ.....ใกล้จบแล้ว

...............................................................


ตั้งแต่ขาย “ไอ้มดแดง” ออกไปก็ไม่ได้ซื้อรถใหม่อีกเลย

ทุกๆวันผมก็จะขึ้นรถเมล์ไปทำงานบ้าง ลงเรือด่วนเจ้าพระยาบ้าง (ช่วงนั้นย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯแล้ว)

ก็สบายดี ไม่เดือดไม่ร้อน เราทั้งสองคนก็อยู่กันดีแบบที่ควรจะเป็น แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือ

เราทั้งสองคน(ทั้งผมและแฟน)ต่างก็เข้าใจ และให้ความเป็นมิตรที่ดีต่อกันมากขึ้นจากแต่ก่อน

แต่จนแล้วจนรอด เราทั้งสองก็ไม่มีหลานๆให้คุณพ่อกับคุณแม่เสียที..........จนวันนึง

“นี่คุณ....ชั้นจะไป อเมกา” แฟนผมพูดระหว่างที่เธอนั่งดู T.V.

“อื่ม.....ไปอีกกี่วันล่ะคราวนี้?” ผมถามโดยที่ตาไม่ได้ละจากหนังสือที่อ่าน

“บอกไม่ได้......จนกว่าจะได้ Green card”

คราวนี้ผมวางหนังสือลงแล้วมองไปที่เธอ เพราะผมรู้ว่ากว่าจะได้ Green card ไม่เร็วแน่ “อ้าว........แล้วฉันล่ะ?”

“ก็อยู่เมืองไทย ทำงานไป......”

“แล้วเราจะเลิกกันเลยเหรอ?................”

“ไม่รู้.......เป็นเรื่องของอณาคต  แต่ที่แน่ๆฉันรู้เพียงว่า อยากลองไปหาอะไรใหม่ๆให้ชีวิต เพราะเราก็ไม่มีลูก แต่อยากให้เธอเข้าใจชั้นไว้อย่างนึงน๊ะว่า  ที่ไปเนี่ยชั้นไม่มีใครที่ไหน เพราะเธอก็เห็นว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาชั้นก็มีเธอคนเดียว และชั้นก็ไม่ได้โกรธเธอด้วยกับเรื่องที่ผ่านมา ”

“อืม......ตามใจ” ผมก้มอ่านหนังสือต่อแต่ก็ไม่รู้เรื่องเท่าไรนัก......

[lupin]

วันที่ผมขับรถไปส่งธอที่สนามบินดอนเมืองนั้น ระหว่างทางเราก็คุยกันไปอย่างปรกติ มีหัวเราะมีการเล่าเรื่องตลกขบขันบ้างตามแต่จะนึกได้

จนได้เวลาเรียกขึ้นเครื่อง ผมยังโบกมือให้แล้วยิ้มให้อีกครั้งก่อนเธอจะเดินหายเข้าไป

ผมขับรถมาถึงทางขึ้นด่วนดินแดง เห็นสายการบิน EVA Air อยู่ไกลๆในระยะสายตาพอเห็น ทำให้ผมคิดได้ว่า

“ผมปล่อยเธอไปได้อย่างไร?ทำไมผมไม่ห้ามไว้?ทำไมถึงปากหนักอย่างนี้?แล้วนี่อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้เจอกันอีก?ผมนี่โง่จริงๆ........”

จนเครื่องบินลำนั้นหายลับไปจากสายตา..........

จนถึงวันนี้ กว่าเธอจะได้ Green card ต้องใช้เวลาอยู่ในอเมริกาถึง 8 ปีเต็มๆ และก็กลับมาเยี่ยมบ้านที่เมืองไทยในอีกหนึ่งปีถัดมา ก็คือเมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมานี่เอง ผมเองก็ไปรับเธอที่สนามบินตามที่เคยสัญญากับเธอไว้เมื่อ 9 ปีก่อนเช่นกัน

เธอกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ถึง 6 ใบ

“เป็นไงคิดถึงบ้านมั้ย?การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง?” ผมถามทันทีที่เจอหน้า

“ก็ O.K. แต่ไม่ไหว ร้อนมาก จริงมั้ย xxx อ้อ..ชั้นลืมไปนี่ xxx คนที่ชั้นโทรมาบอกเธอไง”

“สวัสดีครับ.....สบายดีน๊ะ....การเดินทางเป็นอย่างไรบ้าง?”ผมทักทาย xxx แล้วหันไปถามเธอต่อว่า

“แล้วงานแต่งที่เมืองไทยล่ะจะจัดเมื่อไหร่?อย่าลืมโทรมาบอกด้วยน๊ะ…”

[lupin]

หมายเหตุ

คุณ xxx เป็นชาวอเมริกัน ที่เธอทำงานอยู่ด้วยและให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง

เท่าที่คุยกันช่วงสองสัปห์ดาที่อยู่เมืองไทยคุณ xxx เป็นคนดีที่น่าคบหา และเข้าใจอุปนิสัยของคนไทยได้ดีทีเดียว

ขอบคุณ คุณ xxx ครับ ที่ช่วยดูแลเธอ.....ด้วยใจจริง

ยังครับ ยังไม่จบ

ตอนต่อไปใกล้จะได้ซื้อ "เจ้าแป๊ะแก่" แล้วครับ....สวัสดีครับ

[freedom_fly]

ฮึม เสียดุลเรยพี่ แต่ไม่เป็นไรครับ มีรถสวยในครอบครอง ซะอย่าง

ติดตามต่อไปนะครับ

[lazydog]

นักเขียนมืออาชีพ ตัวจริง 

[Freight Dog]

อ้าว ต่อหน่อยครับ สนุกดีครับ 

[Torlek]

ยังคงติดตามอยู่นะครับ 

[Tub]

  ตีตั๋วเข้ามารอชมครับ 

[lupin]

ขอขอบคุณทุกท่านครับที่ยังคอยตามมาอ่านกันอยู่ (แหม....นึกว่าจะไม่มีใครอ่านต่อเสียแล้ว)
และต้องขออภัยด้วย ที่หายไปเสียหลายวันทีเดียว เนื่องจากว่าตอนนี้งานเยอะมาก เลยไม่มีเวลานั่งพิมพ์ให้อ่านกัน
เอาเป็นว่า จะพยายามพิมพ์ต่อแล้วกันน๊ะครับ อย่างที่ว่า พระเอกของผมใกล้ออกแล้ว

.........................................................................................................................................

หลังจากแฟนผมไปอเมริกาแล้ว ( ไม่ใช่ซิ....ตอนนี้เป็นแฟนนาย xxxx ไปแล้วตะหาก ) ผมก็ให้เจ้า AE-101 กับคุณพ่อ และผมก็ใช้ FF มาอีกหลายปี จนน้องผมขอเอาไปใช้ที่ จ.นราธิวาส และก็ต้องจากกันไปเพราะลูกน้องของน้องชายขอซื้อต่อไปใช้

โดยปกติแล้ว นอกจากเรื่องรถราแล้ว เรื่องดนตรีก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ผมเองก็ชอบอยู่ไม่น้อย เหตุเพราะผมหัดเล่นกีต้าร์ตั้งแต่สมัยเรียน ป.5 (เหตุผลหลักที่หักเล่นคือตั้งใจว่าจะเอาไว้จีบสาว แต่ไม่เคยมีใครหลวตัวเพราะกีต้าร์ซักราย) ขอบอก ฝีมือเนี๊ยน๊ะ.....สาวๆ กรี๊ด ๆ  ๆ  ๆ ( จนป่านนี้เรียนจบ และทำงานมากว่า 20 ปีแล้วฝีมือก็ยัง ป.5 อยู่เหมือนเดิม ไม่พัฒนาไปไหนเลยเชียว ไอ้ที่ “กรี๊ด” เนี่ย สาวๆบอกว่า “เธออย่าเล่นเลย ฉันปวดหัว )

จนวันนึงเห็นมีกระทู้จากใน Website ประกาศขายกีต้าร์ตัวนึง ซึ่งเป็นรุ่นและสีเดียวกันกับที่ผมเคยใช้อยู่สมัยหนุ่มๆ แต่กีต้าร์ตัวนี้อยู่ที่ จ.ราชบุรี  ผมจึงนัดแนะกับเจ้าของกีต้าร์ว่าจะไปรับเอามาดูแลต่อในวันถัดไป