.
Trip แรก คือเมื่อวันเฉลิมฯ 5 ธันวามหาราช ทางคุณเป๋า – พลตรีปวีณ สิกขะมณทล เป็นหัวหอกจัดงานเทิดพระเกียรติ์ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ผมถือว่าควรจะเป็นการแสดงความจงรักภักดี จึงได้นำ Celeste เข้าร่วมด้วย
ขบวนเริ่มจากแยกบางโพ...แล้วไปสิ้นสุดที่ลานพระรูปฯ จากนั้นผมก็เข้าเส้นทางของผมเอง.....
บางโพ – จุดเริ่มงาน
ลานพระรูปฯ – จุดสุดท้าย...
พร้อมกับคณะเล็กๆของ CCT ( Colt Club Thailand ) จากขวา .. คุณโฟล์ก ..คุณหนุ่ม...Romeo…คุณช่อ...และน้องที่มาร่วมงาน
จากนั้น... ผมใช้เส้นทาง ถนนราชดำเนิน...แบบฉายเดี่ยว
สะพานมัฆวาฬฯ ... จุดประวัติศาตร์ เพราะมีเหตุการณ์ – สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงทิศทางของประเทศ เกิดขึ้น ณ.จุดนิ้หลายครั้ง..หลายสมัย
Backdrop คือตึก U.N. ย่อมาจาก Unneccessary Needs … เป็นองค๋กร ไม่ค่อยมีประโยชน์... เพราะไม่ได้ช่วยให้โลกดีขึ้น.....Shame !
ถ้าถามผมว่า...Why so negative ? … ผมก็จะบอกว่า.. น้ำมันที่เป็นปัจจัยสำคัญของโลก..ทำไมราคาจึงขูดรีด... และ.. คำตอบจากมุมของผม.. คือ Greediness is beyond well-being of humanity ซึ่งเป็นสิ่งที่ U.N. ควรช่วย..ควรทำ..แต่ไม่ได้ทำ..ไม่ได้ช่วย
มองไปข้างหน้า.. ถนนราชดำเนินกลางดูเป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก... เป็นปรากฎการณ์ที่หาดูได้ยากส์
แล้วมาแวะที่ หน้าสนามมวยราชดำเนิน... นี่เป็น สถานที่ก่อสร้างประวัติศาสตร์ สร้างเสร็จเมื่อปี 2488 – 1945 = 66 ปีแล้ว.....
เหลือบเห็น รุ้งเล็กๆ..ด้านล่างซ้าย...น่าจะมาจาก Light & Lense effect…. But it’s nice !
Green Street… เหลือใว้ให้ดู..ไม่มากแล้ว...... ( ในขณะที่ สิงค์โปร์ โฆษณากันเต็มเหนี่ยว..ว่าเป็น Garden City – เมืองสีเขียว ... เพราะเกณท์คนไทยไปช่วยทำให้ตั้งแต่ยุค ‘80s … หม่อมผู้ว่า...Wake Up, Man ! )
ข้ามสะพานผ่านฟ้า..มาแวะจอดดูความงามของ ลานพลับพลามหาเจษฎาบดินทร์
รูปล่าง ผ่านการ Touch-Up … เพราะผมทนดูความชุ่ย ของทั้ง ไฟฟ้านครหลวง.. ที่ปล่อยให้สายไฟฟ้าระโยงระยาง..ยั้วเยิ้ย... อย่าบอกว่าไม่มีงบ... เพราะผมเสียค่าไฟฟ้าทุกเดือน... และ กทม. ที่ปล่อยให้ต้นใม้ สภาพใกล้ๆจะตายซาก..โด่เด๋ อยู่แบบนิ้.....
ผู้ว่าฯ ทั้งสองคน..ไฟฟ้านครหลวง + กทม. ... Shame on You ! 
รูปไม่มี Touch-Up สายไฟไม่น่าดู ต้นใม้น่าสงสาร
เลื่อนรถเข้าใกล้ อนุสาวรีย์ประชาธิปตัย.. ความสวยงามนิ้..กำลังจะหายไปอีกครั้ง... เพราะกลุ่มชนที่ไม่เคารพสถานที่.. ไม่เคารพสิทธิของผู้อื่น... กำลังเข้าไปเหยียบย่ำ... โดยที่ไม่มีมาตราการที่ควรจะป้องกันความสวยงามนิ้ใว้.....
ทำไมผมบ่น เพราะผมยังมีความรู้สึก... ถึงแม้ว่าการแสดงออกด้วยการเขียนแบบนิ้... คงไม่ทำให้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมาก..... แต่ก็ไม่แน่นะ.....
ขับผ่าน อนุสาวรีย์ประชาธิปตัยมา..อดเหลียวหลังไปดูความงามไม่ได้....
จุดนิ้..ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กๆ จนถึงวัยฉกรรจ์ เพราะเคยใช้เป็นเส้นทางไปเรียน... ไปท่องราตรี... ไปราวี... และไป..หาความรัก.....
.
