จำได้ตอน 50 สตางค์ครับ แต่ยังเด็กอยู่ แล้วก็มีประวัติ
หฤหรรษ์สาย 8 ด้วย
คือต้องนั่งจากโรงเรียนแถวปากทางลาดพร้าว พ่วงกับน้องสาววัย อนุบาล 1 กลับบ้านทุกวัน
สมัยนั้นมันซิ่ง คนขับคงเมายาคิดว่า มันเป็นมอไซค์แน่เลยครับ ไม่เคยจอดตรงป้าย แซงแล้วมุด ซ้าย 4 เลน ทแยงไปขวาอีก 4
คนรอคิวขึ้นเยอะ แออัด เราก็รีบส่งน้องขึ้นด้านหน้า แล้วไอ้คนขับมันก็ไม่รู้จะรีบไปหนาย
คนขึ้นยังไม่หมด มันก็บึ่งออกไป เราก็ต้องถอยไปขึ้นด้านหลัง ด้วยท่ากระโดดไปโหนราวเกาะบันได
(เลยเป็นเหตุให้ชอบโหนราวประตูหลังรถเมล์จนจบมัธยมต้น ก็เพราะสาย 8 นี่แหล่ะ
)
ปรากฏว่า พอรถวิ่ง เจ้าน้องสาวเราเห็นเราไม่ขึ้นด้านหน้า ก็เลยลงจากรถ ส่วนไอ้ผมก็เกาะดมรักแร้คนบังหน้า ไม่เห็นน้องสาว
สุดท้ายถึงบ้านเก่า แถว
ภูเขาทอง เพิ่งรู้ว่า น้องหาย
ซวยซิเรา
แม่ฆ่าแน่
ฝนก็ตก เลยโทรเรียกมอไซค์ที่บ้านมารับแวะย้อนกลับไปดูทุกป้ายจนถึงโรงเรียนเลย
สุดท้าย เลยยอมโทรศัพท์ไปบอก พ่อแม่ที่บ้าน กะว่าซวยแน่
พอแม่รับสาย บอกว่า ทำไมให้น้องนั่งรถผิด ไปลง
เสาชิงช้า ดีน่ะที่น้องจำเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านได้
(ประมาณว่า โชคดีที่เบอร์ที่บ้าน จำง่าย แบบว่า ตอง+เรียง แล้วน้องผมเค้าฉลาดง่ะ)
ให้กระเป๋ารถโทรมา แล้วไม่ร้องไห้ด้วยน่ะ
ทุกวันนี้ ติดหนี้ บุญคุณความฉลาดน้องสาว เลยสัญญาว่าจะเลี้ยงขนมไปจนจะกว่ามีสามีเลี้ยงแทนเลย
นี่ครับ
ความหฤหรรษ์สาย 8 ของผม