ประเด็นนี้ก็เคยเป็นข้อสงสัยของผมเหมือนกันคับ ก่อนทีผม่จะเปิดตัวในบ้านบางกอกในช่วงแรกเหมือนกันคับ
ส่วนตัวคิดว่า สไตล์แต่ละคนไม่เหมือนกัน แม่ผมเป็นนักร้องวงวายุบุตร ไม่แปลกที่เค้าจะนั่งฮัมเพลงยุคนั้นหรือเปิดเพลงสุนทราภรณ์ฟัง
ผมโตมาพร้อมกับเสียงแม่ร้องเพลงสุนทราภรณ์ แต่ปัจจุบันผมก็ไม่ได้ฟังเพลงสุนทราภรณ์ วัยเด็กกลับชอบ แกรนเอ็กซ์ ชาตรี ดอน สอนระเบียบ
แต่ตอนนี้ให้ผมไปฟังเพลงพวกนั้นแบบต้นฉบับผมก็ฟังขัดๆหู(น่าแปลกมั๊ยครับ) เพราะซาวน์ดนตรีสมัยนี้มันเปลี่ยนไป ผมกลับชอบเพลงที่วงสมัยนี้เอาเพลงเก่ามาทำใหม่
อเร้จน์ใหม่ เนื้อเดิม ทำนองเดิม เครื่องดนตรีใหม่ ซาวน์ใหม่ๆ ผมร้องตามได้อย่างไม่ขัดเขินกลับรู้สึกคุ้นเคยและผูกพันธ์
เช่นเดียวกับรถ ให้ทำแบบเดิมๆที่มันเคยเป็น มันก็คงเป็นรถเมื่อ 40-50 ปีที่แล้ว ก็คงทำเอาไว้เพื่อรอวันลูกหลานมาดู มาศึกษา บางคนก็มีเหตุผลน่ารักๆว่า ทำเดิมๆขายต่อมันได้ราคา
ก็คงจริงครับ เพราะอะไหล่แต่ละชิ้นกว่าจะหามาครบเลือดตาแทบกระเด็น หามาครบเสร็จ จะขับไปทำงาน ขับไป ตจว. ขับไปดูหนัง เที่ยวห้าง ชีวิตไม่เป็นสุขครับ จะไปรอดมั๊ย? ใช้งานทุกวันมันจะเสื่อมเร็วมั๊ย มันมีคุณค่าควรถนอม (เก็บไว้โชว์ตามแต่โอกาส) ขับไปใครมาจิ้มตูดทำไงล่ะเนี่ย จอดไม่ดีเด็กมือบอนมาดึงโลโก้ บางทีอาจหายทั้งคัน ลงไปกินเตี๋ยวที ปรุงเครื่องปรุงเสร็จต้องวิ่งมาดูรถทีก่อนกลับเข้าไปจ้วงลูกชิ้นเข้าปากแล้ววิ่งมาดูต่อ ค่อยกลับไปโซ๊ยเส้น ฯลฯ สุดท้ายเก็บของรักของหวงไปนานๆ เกิดไปปิ๊งกะคันใหม่ พบรักใหม่
ก็ต้องขายคันที่สุดแสนจะถนอมเมื่อครั้งก่อน (สำหรับคนเบี้ยน้อย หรือที่จอดรถเต็ม) ศิริรวมอายุที่เก็บรักษารถคันนี้มา10กว่าปี ตูดสัมผัสเบาะได้ไม่เกิน 2000 ชม.
ส่วนตัวเลยคิดว่า ถ้าจะมีรถซักคัน รูปร่างหน้าตามันต้องทำให้ผมหลงรักได้ก่อน แน่นอนผมต้องหลงรักรูปร่างหน้าตารถคลาสสิค (ไม่งั้นไม่ติดบอร์ดนี้หนึบหนับแน่) รองลงมาคือใช้งานแบบที่เราต้องการได้ มีรถมันก็ต้องการความสะดวกสบาย ความพร้อมในการใช้งาน ความปลอดภัย ความบันเทิงในยามขับขี่ ฯลฯ ไอ้ที่ตามมาคือคุณค่า ตัวคุณค่านี่ผมอาจจะคิดแตกต่างออกไป ผมไม่ได้ให้คุณค่าตามอายุของรถหรือราคา ผมให้มันตามที่ผมสร้างมันขึ้นมา ดัดแปลง ต่อเติมเสริมแต่ง จับส่วนดีๆของรถแต่ละคันแต่ละรุ่นที่เราชอบ มายัดรวมในรถเราคันเดียว (ดีมั๊ยล่ะ) สุดแท้แต่สมองเราจะสร้างให้มันเป็นแบบไหนได้มีคันเดียวในโลกยิ่งดี ถ้าจะเอาแบบเค้าจัดมาให้เสร็จดั้งเดิมโรงงาน แล้ว..... คุณค่ามันคือแค่รถทเดิมๆแป๊ะของแท้หมดทุกชิ้น เหมือนรถที่จอดไว้โชว์เพื่อศึกษาในพิพิธภันณ์??
ที่แน่ๆบ้านผมมีโรงรถไว้จอดรถผมไว้ใช้งานไม่ได้มีไว้จอดรอใครมาชมแน่ๆ ความคิดส่วนตัวของผมคนเดียวคือ รถเรา ออกแบบเองได้ก็อยากออกแบบเอง อยากให้มันเป็นตัวตนแสดงความเป็นเราชัดเจน มันเหมือนเพื่อนรัก เหมือนคนรู้ใจ ไปไหนไปกันถึงคราวลุยต้องลุยด้วยกันร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ เหมือนกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ที่จะใส่มันทุกครั้งเมื่อออกจากบ้าน เป็นยีนส์ที่ไม่เหมือนใคร ปะเอง แต่งเอง กะบูทคู่เก๋า ผมไม่อยากขับออกไปแล้วคนทักว่า เอ้ย!ดูคันนั้นดิสวยจังว่ะ เหมือนในหนังสือเลย ..เออๆๆเหมือนของพี่คนนั้นเลย ... ใช่ๆๆๆ เคยเห็นแบบเนี๊ยยแถวนนท์ ฯลฯ
ด้วยความนับถือ แค่อีกมุมนึงในความคิดที่แตกต่างเท่าันั้นครับพี่ๆเพื่อนๆ
ลป. (ลืมไป)
ปัจจุบัน ขับโตโยต้าโดเรม่อน มรดกตกทอดจากแม่
อนาคต กำลังอยู่ในอู่รอวันมันเกิด
