เพิ่งได้อ่านกระทู้นี้เป็นครั้งแรก
เห้นแล้วให้นึกสรรเสริญขันติ วิริยะ มานะ อุตสาหะ ของคุณตรียิ่งนัก
หลายภาพชวนให้ระลึกถึงประสบการณ์ของตัวเอง
ที่ได้เคยแลกเปลี่ยนกับพี่ george manont นักเขียนสำนวนสวย
เมื่อครั้งชุมนุมงูใหญ่น้อย ที่หลังร้านอาหารบัว
สรุปได้ประมาณนี้ครับ
เมื่อเราได้ถ่ายทอด ทุ่มเท สติปัญญา ทรัพย์สิน และเวลา
ลงในตัวรถอันเป็นที่รักยิ่งของเรานั้น
ความสุขที่สะสมเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเราได้เห็นความเจริญงอกงามของวัตถุ
เห็นความก้าวหน้า โดยมีเป้าหมายปลายทาง ของการบูรณะให้กลับสู่สภาพออกจากโรงงาน
และสุขสมหวังในวันที่โครงการเสร็จสมบูรณ์
แต่หลังจากวันนั้นแล้ว ความสุขก็จะค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ
และถูกแทนที่ด้วยความทุกข์ในที่สุด
มันคือสังขารครับ
ไม่มีเหล็กใด ที่ลอกสนิมทำสีแล้ว จะปลอดสนิมตลอดไป
ขอให้มีความสุขกับการปั้นครับ