Topic: @@@เสียอา FOREVER@@@

[เสียอา]

การมองกระดานหมากในบางครั้งก็ต้องลุกหรือมาดูใน “มุม”สูงบ้าง

เราคงได้เห็นภาพหรือได้มองมุมกว้างๆของสังคมที่เราเคยอยู่

ระหว่างที่เจ้าบ้านไปสัญจรที่ฝรั่งเศส ผมเองก็ออกเดินทางไปตามหนทางที่เคยผ่านไปมาอีกครั้ง

และก็ไม่ลืม “ตูนบุ๊ค”คู่ใจไปด้วย.... ก่อนอ่านเรื่องราวต่อไป

อยากให้ลองกลับไปอ่านภาคแรก ก่อนที่ผมจะมาที่บ้านบางกอกก่อนครับ

[เสียอา]

@@@เสียอา Begin@@@

หลังจากมองซ้าย มองขวา เพราะกลัวโพสผิดแล้วจะโดนโห่
จากบอร์ดเดิมที่ร้านกาแฟเริ่มผุพังเพราะเจ้าของร้านก็กรอบเต็มทน

กระผมเสียอาก็ได้แต่ส่งใจไปช่วย ถึงจะไม่ได้อะไรดีขึ้นมา
วันนี้กระผมเสียอาได้โอแวะมาตั้งกระทู้ตามคำสัญญากับเออภิ
ลองอ่านดูนะครับผมอยากให้ทุกคนได้อ่านดู

สายๆวันหนึ่งผมได้รับโทรศัพท์จากหนุ่มกล้ามใหญ่นาม “เออภิ”
“พี่เสียอาครับ ผมจะเปิดร้านใหม่ ว่างๆพี่แวะมาเยี่ยมช่วยเผาร้าน..อุ้ย ให้ดาวร้านใหม่หน่อยครับ”

ผมกำลังงัวเงียๆเพราะเมื่อคืนไปมั่วซองกับน้องๆสาวๆที่ไปเที่ยวกันมา
“ไม่มีปัญหา เย็นๆจะแวะไป ขอนอนก่อนง่วงว่ะ” ว่าแล้วผมก็นอนไปตื่นกลางวันไปตามระเบียบ

เมื่อพระอาทิตย์เลยเที่ยงไปแบตเตอร์รี่ผมก็เต็มประจุกำลัง
“เอาว่ะไปปล่อยไก่ร้านใหม่สักหน่อย”ผมเดินขึ้นรถคู่กาย เจ้ากระต่ายน้อย

ผมขับรถไปตามถนนเส้นเดิม เพียงแต่บางอย่างก็ไม่เหมือนเดิม
ร้านกาแฟป๋าวช.ที่เคยเจี๋ยวจ๊าวกลับเงียบหงอย
ผมหันเลี้ยวเข้าไปในถนนตัดใหม่ ร้านแต่ละร้านตบแต่งสีสดใส
“ว๊าวเชพบ่ะทั้งนั้นเลย” ไม่ใช่คนนะครับ

ผมกำลังชมเจ้า911ที่จอดหันท้ายออกมาด้านถนน
“ร้านนี้ต้องต่อคิวกันกินเลย” ผมถึงกับตกใจกับร้านบีเอ็มไฮโซไซตี้
บางร้านก็เป็นร้านสุกี้แบบครอบครัว ผมเห็นดร.ตี๋กำลังยืนด่าจีเอ็มเรื่องลดเสปคน้ำจิ้ม

แล้วร้านใหม่เออภิอยู่ไหนว่ะ ผมมองซ้ายมองขวา
“แปร๋นนนนนนนน”เสียงแตรลมดังสนั่น ผมหันไปมองข้างหลัง รถข้าวเหนียวๆกลุ่มหนึ่งขับมามาเต็มถนน
ประมาณว่าพวกมากลากไป เลยทำตัวอันพาล ผมเลยค่อยๆหันหลบไปจอดข้างปั๊มแห่งหนึ่ง
“อ้าวเจอแล้วร้านนี้เอง”ที่ผมมองไม่เห็นเพราะหน้าร้านบางส่วนยังตบแต่งไม่เสร็จดี
โลโก้ร้านก็สวยดีครับ เป็นรูปเออภิกำลังเล่นกล้ามโดยมีดัมเบลเป็นตราโลโก้อัลฟา
โดยทั้งหมดอยู่ใต้รัศมีของผบ.ทบ.ที่กำลังฟังเพลงF4อยู่ ?

ผมเดินเลียบๆกระจกและมองเข้าไปในร้านใหม่
สำหรับร้านใหม่สีฟ้าใส ติดแอร์เย็นช้ำ สาวๆหนุ่มสายเดี่ยวเอวลอย
นั่งกินFast foodกันสนุกปาก...ดูหน้าตาผิวพรรณหล่อๆสวยๆรวยกันทั้งนั้น
นั่งคุยกันภาษาต่างชาติผสมภาษาแม่กันเจี๊ยวจ๊าว
ต่างกันจิ๊กโก๋กลุ่มร้านเดิมของป๋า วช.
ที่นั่งกระดกโอเลี้ยงเติมน้ำชา แก้วเดียวนั่งได้ทั้งวัน
แถมยังสบถได้แต่ภาษาถิ่นตามองค์ความรู้แบบ บูรณาการของพี่สิน

[เสียอา]

จะด้วยคำเชิญชวนของเจ้าของร้าน เออภิ ผมเสียอาจึงแวะเอากระเช้ามาให้และทักทายเพื่อนฝูงทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่ตามธรรมเนียม 

เมื่อผลักประตูกระจกใส ไอแอร์เย็นเฉียบก็พุ่งเข้าหน้า ทำเอาแว่นดำของผมถึงกับฝ้าขึ้น... ถ้าจะขี้ร้อนกันผมนึกในใจ

คนในร้านหันมามองหน้าผมกันแปลกๆ คงเพราะผมแปลกหน้า..หรือว่าผมไม่ได้ใส่เครื่องแบบประจำกลุ่ม
หรือว่าผมผิดฝ่ายพันธุ์ฟ่ะ?
เมื่อเข้ามาในร้านก็มองหาโต๊ะที่พอจะนั่งได้..โต๊ะนี้คงไม่มีใครจอง
โต๊ะที่ผมนั่งเป็นโต๊ะติดริมกระจก พอที่จะมองเห็นลานจอดรถหน้าร้าน

ผมมองไปนอกร้านรถอัลฟา156เงาวับจอดเรียงกันเป็นแนว
เห็นพนักงานล้างรถยี่ห้อดังกำลังเอาน้ำยากระปุกทองเคฝังเพชร
ทาลิ้นแล้วเลียวนให้ทั่วรถ แล้วพนักงานอีกส่วนเอาหัวมาปั่นจนรถเงา
“ล้างรถเคลือบเงาครั้งละสามพัน”ผมขยี้ตา สามพันกีปหรือบาทเนี่ย ผมสงสัย

ผมหันไปดูบรรยากาศในร้านโดยทั่วๆ ทุกอย่างดูหรูหราอาราเร่ มีแต่ของทันสมัยสวยงาม
"มาจอดได้เลยที่นี้เขากั้นที่จอดรถให้ด้วยน่ะ"ผมได้ยินเสียงลูกค้าคุยกับเจื๊อยแจ๋วผ่านมือถือรุ่นล่าสุด
ที่แพงพอจะซื้อรถอิตาลีคันเล็กๆของผมได้

ผมไม่กล้าเอารถมาจอดหน้าร้าน เพราะไม่แน่ใจว่าจะผ่าเหล่ามาหรือเปล่า
สายตาผมไปเห็นเมนูหรูจึงหยิบมาดู อือ..ราคาก็พอเหมาะ

ผมหันไปเรียกบริกรสาวสวยหมวยเด็กตัวเล็ก...อย่างอื่นใหญ่หมด
"รับอะไรดีค่ะ..คุณลุง"ผมสะดุ้งถึงกับมองรอดแว่นดำไป 
“หน้าตาก็ดี แต่ปากมอมจริง แบบนี้ต้องเจียรปากด้วยจานเบรคมั๊งอีหนู”ผมคิดในใจ
“เบียร์ขวดสิ”ผมสั่งแบบเสียไม่ได้
“เบียร์อะไรค่ะลุง..อย่างลุงลองเบียร์อาชามั๊ยค่ะ เบียร์ถูกๆ ราคาไม่แพงคงเหมาะกับฐานะของลุง”

ผมหันไปมองหน้ายายหมวยอีกครั้ง
“หรือลุงจะไปนั่งหน้าร้านก็ได้นะค่ะ เพราะหน้าตาลุงไม่formatกับสมาชิกแถวนี้”อ้าว ยายนี้เกิดของขึ้นหรือไงว่ะ 

ก่อนที่ผมจะว๊ากยายนี้ ปรากฎว่าตัวเธอก็หายวับไป???
ผม งง สักพักก็มีข้อความส่วนตัวปรากฎขึ้นบนโต๊ะที่มีจอคอมพิวเตอร์จอแบนฝังอยู่
“ขออภัย กำลังทดลองระบบ ระบบบกพร่อง”  

แต่มันเสียอาแล้วนี้ นั่งไปก็เสียเว ผมขยับแว่นดำลุกขึ้น ผมหันไปมองที่กำแพงร้าน
ด้านในซึ่งติดรูปสวยๆใส่กรอบเต็มไปหมด แต่มีรูปเก่าๆอยู่รูปหนึ่ง..ผมจำได้เพราะผมเป็นคนถ่ายเอง
ใช่แล้ว..เออภินำร้านที่พวกเราพบกันแบบเป็นทางการครั้งแรกติดไว้ที่ข้างฝา
แม้จะเป็นภาพเล็กๆในกรอบเก่า ที่แทรกอยู่ใต้ภาพกิจกรรมใหญ่โต แต่มันก็เป็นภาพที่เป็นจุดเริ่มต้น
ของคนที่รักในสิ่งเดียวกัน 

ผมหันหลังกลับมาผลักประตูออกจากร้าน ความร้อนทำให้ฝ้าเกาะกระจกแว่นตาผมอีกครั้ง
ผมเดินเลี้ยวไปด้านหลังร้านเพื่อไปเอารถ ผมเห็นเด็กๆกำลังยืนลูบๆคล่ำรถเก่าๆของผม
“น้าๆ รถนี้แรงมั๊ย” เด็กๆถาม ผมยิ้มๆแล้วตอบไปว่า “จะเอาแบบฉาบฉวยหรือเอาแบบถาวรล่ะ”
เด็กๆทำหน้ากัน งงๆแล้วก็วิ่งพาลูกหมาที่เอากระป๋องผูกหางวิ่งเล่นไปตามปั๊มน้ำมันใกล้ๆต่อไป

ผมขึ้นรถและขับรถไปเรื่อยๆ พลางว่าจะหาที่สบายๆจอดพักสมอง
เมื่อเห็นที่ว่างแห่งหนึ่งมีคนจอดรถกลางเก่ากลางใหม่คุยกันอยู่สามสี่คน
ใต้ต้นไม้ ผมจึงถือวิสาสะจอดรถและเดินเข้าไปคุยด้วย
เรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องทั่วไปของรถธรรมดาๆ
เพียงแต่ผมได้คุยกันคนที่เรียบๆและให้ความรู้สึกเป็นคนมากกว่า 

[เสียอา]

ก่อนลาผมบอกพวกเขาว่าหากมีเวลาและโอกาสผมจะแวะมาคุยใหม่
เขาตะโกนถามว่าธรรมดาผมนั่งประจำร้านไหน?
ผมตะโกนกลับไปว่า
“ทุกร้านที่นั่งแล้วสบาย ไม่ต้องห่วง ผมจะแวะมาทุกครั้งทุกที่ที่พวกคุณต้องการผม”

ผมกับเจ้ากระต่ายน้อยวิ่งมาจอดติดไฟแดง ผมหันกลับไปดูร้านใหม่ของเออภิซึ่งมีลูกค้าเข้าออกเต็มร้านกิจการใหญ่โต
ทั้งพนักงานผู้จัดงานร้านทำงานกันขันแข็ง ที่จอดรถล้นแล้วล้นอีก 

ผมดีใจกับร้านใหม่ที่รุ่งเรือง และมีอนาคตรุ่งโรจน์
สำหรับผมจะร้านไหนร้านไหนก็คงเข้าได้ออกได้ตามความสบาย
คงจะเว้นแต่ปั๊มที่ลูกหมาชอบไปวิ่งเล่น เพราะขี้เกียจไปเหยียบขี้หมา 

แปร๋น..เสียงแตรของรถข้าวเหนียวคันเดิมแต่คร่าวนี้มาตัวๆ
บีบแตรไล่รถผมที่ยังไม่ออกตัวเพราะไฟเพิ่งจะเขียวไปไม่ถึงเสี้ยววินาที
ผมขยับแว่นพลันมองไปยังกระจกหลัง
“แบบนี้ต้องเจอสักตั้ง”
 
เอี๊ยดดดดดดด เสียงยางพีรารี่ของผมดังลั่นถนน
ผู้คนในร้านแถวนั้นวิ่งออกมาดู
“เสียอา อาวะวาดอีกแล้ว” 
เสียงป๋าสุตะโกนมาจากดาดฟ้าอพาทเมนท์
เจ้ารถข้าวเหนียวได้แค่เบียดซ้ายเบียดขวาแต่ก็ขึ้นหน้าผมไม่ได้สักที
“วางมิดมันโค้งนี้แหละว่ะ”
ผมเล็งโค้งประจำก่อนที่จะถึงร้านกาแฟป๋าวช.
โครม......รถข้าวเหนียวหลงโค้งพุ่งไปชนถังขยะกทม. รถบุบไปครึ่งคัน เสียงดังสนั่น 
ผมชลอรถแล้วแวะไปจอดหน้าร้านป๋าวช.พลางเดินไปชะโงกดูรถข้าวเหนียวที่เพิ่งมิดไป
เจ้าของรถยังนั่งหน้าตื่น คราบน้ำนมที่ปากยังเป็นรอยขาวๆอยู่
ผมโทรไปแจ้งจส.ร้อยว่ามีอุบัติเหตุ เนื่องจากคนขับขับรถโดยประมาท
โดยคาดว่ารถตัวเองทำจากจากสวรรค์เลยมิด 

[เสียอา]

ผมเดินกลับมาที่ร้านของป๋าวช. ผมขยับเก้าอี้ไม้ยางที่นั่งกันจนเป็นมันเลียม
“ขอเบียร์ขวด”ผมสั่ง
ป๋าวช.ยกขวดเบียร์ที่มีฝุ่นเกาะมากับน้ำแข็งถังพลาสติกใบเก่าๆ
“ตู้เย็นเสีย ผมยังไม่มีเงินซ่อม กินแบบใส่น้ำแข็งไปก่อนแล้วกัน”
ป่าวช.วางขวดและกระแป๋งไว้บนโต๊ะ

ผมพยักหน้า พลางเอื้อมมือไปหยิบถุงถั่วลิสงที่แขวนอยู่ข้างตู้กาแฟที่กระจกแตก
“แล้วคุณจะไม่ซ่อมอะไรเลยหรือ” ผมถามวช.
เขานั่งมองไปหันรถข้าวเหนียวที่เริ่มมีไทยมุง พลางตอบว่า
“ก็อยากอยู่นะ แต่ลูกค้าผมก็มีน้อย มีแวะมาก็มีแต่พวกกันเองๆ
ก็ไม่ค่อยได้อะไรสักเท่าไหร่ พอจ่ายค่าน้ำค่าไฟไม่ให้โดนตัดก็พอ” 

ผมรินเบียร์ใส่กระป๋องหยิบหลอดตราดอกทานตะวันราคาถูกๆเสียบไปกลางกระป๋อง
แล้วลุกขึ้นเดินสำรวจร้านที่ผมไม่ได้แวะมานมนานทีเดียว พลางดูดเบียร์จากกระป๋องไปด้วย
ร้านจากเดิมที่เคยรุ่งเรือง แต่เมื่อทุกอย่างเปลี่ยนไปอะไรๆก็เกิดขึ้นได้
แต่ผมก็คุ้นเคยกับร้านเล็กๆเก่าๆร้านนี้ดี
ผมเคยมีเรื่องชกกับจิ๊กโก๋ต่างถิ่น พวกอีแอบไอ้โม่ง หรือพวกชอบมาป่วน

“แล้วตอนนี้มีใครมากวนมั๊ยล่ะ..”ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีแล้ว ใครจะมาป่วน ก็มีแต่ผมอยู่บ้างไม่อยู่บ้างตามเรื่อง” 


“แล้วตอนนี้ ที่ร้านใหม่เขามีระบบป้องกัน มียามดูแลตลอด
พวกที่คุณเคยมีเรื่องมันเข้าไปทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว
เขาวางระบบมีวงจรปิดติดกันทั้งร้าน”

ป๋าวช.บรรยายถึงระบบป้องกันของร้านเออภิ
  อือก็จริง ในเมื่อป้องกันแล้วเรื่องจะปะทะกันแบบเดิมก็คงน้อยลง
ผมเดินไปที่กำแพงร้าน ซึ่งแต่เดิมมีแต่รูปรถรุ่นต่างๆติดกันสวยงาม
แต่ในวันนี้มีกระดาษติดอยู่สองแผ่น

แผ่นแรกติดว่าร้านACTเปิดใหม่ อยู่หัวมุมถนนย่านธุกิจพับบลิคยิ่ง ขอให้ชาวซิ่งไปพบปะได้ตามแผนที่

ขณะอีกอีกแผ่นเป็นลายมือของป๋าวช.เขียนหวัดๆว่า...
โต๊ะ156ลูกค้าประจำ ย้ายไปนั่งที่ร้านACT ขอให้ตามไปคุยกันที่ร้านนั้น เพราะที่นี้ไม่มีคนคอยต้อนรับและดูแล

ผมพยักหน้าและเข้าใจในข้อความทั้งสอง
ผมยกกระป๋องน้ำแข็งที่ใส่เบียร์ดูดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะควักเงินวางไว้บนโต๊ะแล้วเอากระป๋องทับไว้
ผมเดินออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ โดยไม่อยากเอ่ยคำร่ำลาให้รู้สึกว่าต้องจากกัน

ผม..เสียอา.. ผมยังคงต้องขับรถแวะไปเยี่ยมเพื่อนๆอีกหลายกลุ่ม ต้องรู้จักคนอีกหลายคน อีกมากมายบนถนนสายยานยนต์

แต่ผมก็ไม่เคยที่จะลืมสิ่งดีๆ มิตรภาพ และคำว่าเพื่อน
ที่ผมจะคงขอจารึกสิ่งที่งดงามไว้เหมือนกับเลขตัวถังจะยังคงฝังอยู่ในใจของผมไปตลอดกาล

[เสียอา]

@@@ เสียอา in Bangkok @@@

ในวันที่วุ่นวายมากๆวันหนึ่ง ผมได้รับสารจากเจ้าบ้าน...เพื่อนผมคนหนึ่งในวันที่เรารวมกลุ่มอัลฟาที่Clear Barเป็นครั้งแรก

เจ้าบ้านส่งสารมาว่า “เชิญมาช่วยคุย ช่วยตอบคำถามที่บ้านบางกอกหน่อยสิครับ”

ผมนั่งงงๆจากอาการเมาค้างอยู่สักพัก พลางยกชาชีลอนกลิ่นมะนาวอ่อน จิบแก้อาการเมา

กลิ่นชาอ่อนๆทำให้ผมจำภาพลางๆของคนกลุ่มหนึ่งที่จอดรถในลานกว้างในตอนนั้น

ซึ่งมีรถกลางเก่ากลางใหม่จอดคุยกัน...ใต้ต้นไม้ใหญ่

...ผมนึกออกแล้ว ถึงมันจะไม่นานมากแต่ผมก็นึกไม่ถึงว่า

ลานที่ว่างและร่มเย็นแห่งนั้นจะมีการรวมตัวกันของคนที่ชอบรถแบบที่ผมชอบ

ผมเดินไปหยิบกุญแจกระต่ายน้อย พลางส่องกระจกนับผมดำที่แทรกในผมหงอก

แล้วก็เดินไปขึ้นกระต่ายน้อย รถคู่ใจที่มีปัญญาเก็บไว้ได้แค่คันเดียว

ผมกับกระต่ายน้อยลอยลมไปเรื่อยๆ เพราะจุดหมายปลายทางนั้นอยู่ไม่ไกล

ผมเห็นหมู่ต้นไม้และศาลาเล็กๆมีกลุ่มคนอยู่ไม่มากนัก

ผมเจ้าบ้านกำลังนำกล้องถ่ายรูปโบราณออกมาโชว์และคุยกับเพื่อนๆหน้าใหม่ๆ

ใกล้ๆกัน เด็กๆกำลังเล่นกันอยากสนุกสนาน บางคนไสรถเหล็กเล่น  บางคนนอนอ่านหนังสือเก่าๆ

ผมจอดรถห่างๆแล้วเดินเข้าทักทาย

“ขอโทษครับที่มาช้าไปหน่อย แก่แล้วมันนึกนานไปนิด”ผมทักเจ้าบ้านเบาๆ
เจ้าบ้านได้ยินเสียงผมจึงหันมาหน้าตาแจ่มใส
“พวกผมรอคุณเสียอามาบรรเลง นึกว่าจะลืมกันแล้ว”

ผมกัดก้นซิการ์ พลางเอาไฟรักสุมทรวงเผาปลายมัน..แล้วก็ปั๊มไปหนึ่งฟอด...

“คนที่นี้เขาจะรับการนำเสนอแบบ เสียอา Version ได้หรือครับ”

ผมถามเจ้าบ้านอย่างไม่มั่นใจ ผมกวาดตาไปรอบๆ
“ลูกเล็กเด็กแดงก็เยอะแยะ มีโครมครามอะไรกันขึ้นมาเดี๋ยวก็ร้องไห้กันกระจองงอแง”

เจ้าบ้านสั่นหน้าพลางอธิบาย
“ที่นี้คงเป็นจุดเริ่มรถของรถคลาสสิคที่เขาจะเริ่มเล่นเริ่มศึกษา ผมเชื่อว่าคุณเสียอาจริงใจพอที่จะ
เล่าหรือถ่ายทอดจากใจจริง แม้จะเผ็ดบ้างขมบ้าง แต่ก็หวานด้วยน้ำใจ”
เจ้าบ้านคงมั่นใจอะไรสักอย่างในตัวผม

ผมพยักหน้า แล้วเดินกลับมาที่กระต่ายน้อย หยิบเสื่อ และกระเป๋าเครื่องมือ

ผมหันกลับไปมองหมู่ไม้อันร่มรื่น ผมคิดว่าถ้าเราจะ “สร้าง” สังคมดีๆขึ้นมา

เราก็คงต้องมีสิ่งแวดล้อมที่ดีด้วย

[เสียอา]

ผมเดินกลับไปปูเสื่อใต้ร่มไม้ใหญ่ และเริ่มเล่านิทานเรื่องรถคลาสสิคให้เด็กๆฟัง
ผมไม่มีตำรามาอ้างอิง เพราะผมเล่าจากความรู้สึกความจำ และผมเชื่อว่าคนฟัง
ก็คงไม่อยากท่องจำตัวเลขให้รกหัว เขาคงอยากได้ความรู้สึกและความทรงจำที่ดีๆมากกว่า

ตกเย็น เด็กกลับบ้านไป ผมถอยกระต่ายน้อยมาเปิดไฟส่องเข้ามาบริเวณลาน..
เจ้าบ้านเดินเข้ามาถามว่า
“ดึกแล้วคุณเสียอาไม่กลับบ้านหรือ”

ผมสั่นหน้า..”ที่นี้ไง บ้านใหม่ของพวกเรา”
ว่าแล้วผมก็เปิดกระเป่าเครื่องมือหยิบค้อนตะปูมาตอกทำศาลาเพิ่ม...

“คุณเสียอาจะขยายศาลา ?”
ผมพยักหน้า เพราะปากคาบตะปูอยู่ เจ้าบ้านรอผมตอกตาปูจนหมดปากคาบ
ผมจึงตอบไปว่า
“ค่อยดูพรุ่งนี้ เด็กๆต้องพาผู้ใหญ่มานั่งฟังนิทาน ผมกลัวเขาจะไม่พอนั่ง เชื่อผมสิ บ้านนี้สักวันอาจโตกว่านี้ก็ได้”
เจ้าบ้านยิ้มรับ และช่วยผมส่งไม้มาทำหลังคา....

วันรุ่งขึ้น เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังแต่เช้า เด็กๆวิ่งกันมาอย่างสนุกสนาน ไกลๆที่ผมเห็นคือผู้ใหญ่มาตามมา
บางคนก็แนะนำตัวว่าเป็นผู้ปกครองใคร บางคนก็นั่งหลบๆอยู่หลังต้นไม้ บางคนก็ไม่ได้สนใจบอร์ดอนุบาลรถคลาสสิคแห่งนี้

ผมรู้สึกสบายใจกับบ้านหลังใหม่ ที่เจ้าบ้านเรียกว่าบ้านบางกอก ไม่นานนั้นชาวบ้านบางกอกก็เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ
มีทั้งเพื่อนเก่าในสมัยลานพระรูป เพื่อนใหม่ที่มี อัธยาศัยไมตรีที่ดี  ...แต่แล้ววันหนึ่ง...เรื่องธรรมดาโลกก็เกิดขึ้น

“เฮ้ย เสียอา ลื้อมาเล่านิทานแล้วนี้ อั๊วรำคาญว่ะ”
เสียงจิ๊กโก๋ ที่เอาผ้าถุงคลุมหน้ายืนโวยวายอยู่ห่างจากบ้านไปไม่เข้าไร

ปกติผมเจอไอ้พวกมะเขือพวงนี้บ่อย แต่เด็กๆคงขวัญเสีย วิ่งหลบกันหลังตู้เย็นตู้กับข้าว...

ผมทำใจดีสู้เสือ หันไปบอกกับเจ้าบ้านว่า
“เรื่องตีกันให้ผมจัดการเอง คุณอยู่ในฐานะเจ้าของบ้านอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย เดี๋ยวผมไปตื๊บมันเอง”
ในตอนนั้นบ้านบางกอกยังไม่มีระบบป้องกันและจัดระเบียบดีเท่าไหร่ ผมเลยกระชากผ้าถุงออกจากหัวมันไม่ทัน..
 
ที่ไหนมีความเจริญที่นั้นก็ย่อมมีความเสื่อมทรามของอารยะ
ผมเริ่มรู้สึกว่าบ้านบางกอกควรต้องมีรั้วรอบขอบชิด มีกริ่งประตู มีเลขที่บ้าน เพราะคนเราก็มากหน้าหลายตา
เจ้าบ้านก็เห็นด้วย เราจึงช่วยกันขึ้นรั้ว ไม้เตี้ยๆ เพียงให้รู้ว่าเรามีอาณาเขตเพียงใดเท่านั้น

[เสียอา]

แต่วันหนึ่ง เรื่องธรรมดาโลกก็เกิดขึ้นอีก
“ เสียอา อั๊วหมั่นไส้ลื้อมาก และก็ไม่ชอบคนในบ้านบางกอกด้วย...”
เสียงดังจากไอ้เวรตะลัย มาโชว์พาวอะไรก็มันอีก แต่คร่าวนี้มากลางลานบ้านบางกอก

ผมไม่รู้ว่าไอ้มะเขือพวงที่เอาผ้าถุงคลุมหัวตนนี้  จะเป็นตัวเดียวกับตัวเดิมไหม แต่งานนี้มันไม่รอดแน่
พอได้จังหวะผมเอาเบ็ดที่วางไว้ตวัดผ้าถุงที่คลุมหน้ามัน...
...ไอ้หอยหลอด ที่แท้ก็ไอ้พวกไร้สมอง อาศัยบ้านเขาอยู่ แต่ก็มาขี้บนหลังคา
มันรีบเอาปี๊บคลุมหัวมุดรั้วหนีไป แม้ทุกวันนี้มันแอบมาในชื่อใหม่ ถ้ามันไม่ออกสันดานเดิมผมก็ไม่อยากจะไปวิสาสะอะไรกับมัน

หลังจากที่ระบบกันพวกมะเขือพวงใส่ได้ผล เจ้าบ้านจึงตัดสินใจในมีการลงทะเบียนแบบถาวร เพราะเราเองก็คงไม่อยากให้ใครมาขี้บนหลังคาแบบนี้อีก

ชาวบ้านบางกอกต่างมีมากขึ้น ต่างก็มีจุดมุ่งหมายที่จะเข้ามา
บางคนเข้ามาหาเพื่อน หาสิ่งที่รักเหมือนๆกัน
บางคนเข้ามาเพราะกำลังศึกษา
บางคนเข้ามาแสดงบารมี 
บางคนก็ตั้งใจเข้ามาตั้งตัว...
 
วันหนึ่งมีบัตรสนเท่ห์มาเขียนมาใต้กระดาษรองแก้วเหล้าผม..
“ลุงเสียอา ผมได้ข่าวว่า กลุ่มพ่อค้า คิ้วเหลี่ยมทอง กำลังเอาของเถื่อนเข้ามาขาย ฝากลุงดูหน่อย ผมว่าขบวนการนี้น่ากลัวจัง”

ผมขยับแว่นดำพลางเดินตามกลิ่นตุๆ.. อือตามที่ผมสงสัย ผมยกหูโทรศัพท์โทรไปหาสารวัตรเสือที่ สน.โชคชัย
“เฮ้ยไอ้หนวด(ชื่อพ่อมัน) ช่วยตรวจดูอะไหล่รถรายการนี้.....แล้วมีการทำเลียนแบบเป็นแบบนี้...โดยเจ้าของไม่รู้เรื่องจริงไหม”    

[เสียอา]

สารวัตรเสือ หัวเราะก๊าก...
“แหม คุณ...... เรื่องแบบนี้เขาทำเป็นขบวนการ จะไปขวางทางกินเขาทำถ้วยอะไร”
ผม สบถกลับไปในโทรศัพท์
“มันสกปรกสิวะ ทุนก็ไม่ลง แถมยังขายแพงอีก หัวหมอจริงๆ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบใจมาก”
ผมเองผมรู้สึกว่าคนมากขึ้น เราก็น่าจะจัดระเบียบจัดการอะไรกันบ้าง

เราเป็นบ้าน ไม่ใช่บริษัท ไม่ใช่สมาคม  เราคงขอแค่ความร่วมมือ
บางคนก็ให้ บางคนก็เฉย ผมขอเพียงแค่อยากเห็นคนเดินเข้าและเดินออกบ้านนี้อย่างสะอาดและสบายใจ..

แต่ในวันหนึ่งผมเจอชายสูงอายุหน้าตาคุ้นเคย แม้ไม่รู้จัก แต่หน้าคล้ายๆรุ่นพี่ผมที่หัวใจวายตายไปขณะที่เล่นเทนนิส
เขามานับตั้งโต๊ะบรรยายอะไรสักอย่างที่มี”สำเนียงที่ผมคุ้นเคย”

ผมเก็บความสงสัย แบบลึกๆ พลางเดินไปที่ห้องสมุดบ้านบางกอก พลางรื้อหนังสือเก่าๆมาอ่าน
“ใช่ เนี่ยแหละที่คาใจมานาน”

ผมเดินกลับไปที่โต๊ะของชายคนนั้น พลางขอคำอธิบายเรื่องในอดีตที่มีบางจากผิดพลาด...
เขาไม่ตอบอะไร และก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ

คืนนั้นผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะเวลาคุยอะไรกับใครผมก็อยากคุยแบบเปิดๆอก
และในวันรุ่งขึ้น ขณะที่ผมยืนสูดอากาศในระเบียงบ้านบางกอก ผมเห็นเด็กสองสามคนกำลังทะเลาะกัน...

“พูดกันแบบนี้ มันถึงเล่นไม่สนุก”เด็กชายคนแรกที่ผมเห็นเขาเล่นรถเหล็กกำลังว่าเด็กอ้วนดำอีกคน

เด็กอ้วนกำระเบิดน้อยหน่าแน่น พลางพูดว่า “ก็มันเรื่องจริงนี้ ลุงเสียอาแกก็ถามแบบนั้นมันผิดตรงไหน”

ไม่ทันไร เด็กใส่เสื้อสีเขียวขี้หมาก็นั่งลงรำพัน “เพลงแห่งเสรีภาพ” แต่ก็โดนผู้ใหญ่ขอให้หยุด...

เสียงเด็กเถียงกันดังมากขึ้น...

ผมรู้ดีว่ามันมีสาเหตุมาจากผมแม้เด็กจะไม่ว่าผมโดยตรง แต่ผมก็เป็นคนเริ่มเรื่อง

ถ้าผมจะเดินลงจากระเบียงไปร่วมถกเถียงในบ้านนี้เสียสถาน

ผมยินดีจะเดินออกจากบ้านไปเงียบๆดีกว่า

ผมเก็บของแล้วเดินออกทางประตูห้องอาหารที่เราเคยนั่งกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน
ป้ายSMDของปลอมยังห้อยอยู่ร่องแร่ง ขวดนมผสมขวดโซดายังวางเกลื่อน

ผมเหวี่ยงกระเป๋าใบเก่งเข้าไปในกระต่ายน้อย แล้วค่อยๆขับออกไป

เสียงถกเถียงดังขึ้นพร้อมๆกับ เงามืดที่เคลื่อนมาครอบหลังคาบ้านบางกอก...

[เสียอา]

@@@เสียอา Return@@@

หลายวันแล้วที่ผมจากบ้านบางกอกมา.. พวกเราไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง
ผมกางตูนบุ๊คนั่งอิงกระต่ายน้อย  สายตาออกไปเห็นเขาเขียวๆข้างหน้า
ผมเริ่มทำรูป “บ้านบางกอก”ในนโมคติ
บ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ เด็กๆวิ่งเล่นกันเต็มสนาม ทุกคนหน้าตาเปื้อนยิ้ม
เรามีการแนะนำสั่งสอนกับตามระบบอาวุโส มีการตักเตือนแนะนำ
โดยมีเจตนาหวังในคนที่เราแจ้งเตือนมีการวิวัฒน์มากกว่าวิบัติ...

ขณะที่ผมวาดรูปอยู่ ก็มีนกพิราบคาบสารมา หนึ่งตัว
“ลุงครับ ลุงเสียอากลับมาเถอะครับ พวกผมอยากฟังนิทานของลุง”ผมอ่านแล้วอมยิ้ม...
สักพักก็มีนกพิราบบินคาบสารมาอีก...
“ลุงครับทุกคนก็ผิดกันทุกคน ครับลุง ลุงเสียอาอย่าโทษตัวเอง”
ไม่ทันไหร่ นกพิราบก็บินมาเป็นเป็ดไล่ทุ่ง เต็มหูเต็มหัวไปหมด

“ลุงเสียอาครับ พ่อผมกินเหล้าไม่ได้มาหลายวันแล้ว ลุงเสียอามาเล่านิทานแกล้มเหล้าด่วน”
“ลุงเสียอาครับ ผมปาระเบิดไม่พ้นหัวแม่เท้าผมสักที ลุงเสียอามาคุ้มกะลาหัวผมด่วนนนนนนน”
“คุณเสียอา ทุกอย่างแก้ไขได้ เรามาปรึกษากันดีกว่าครับ”
“คุณเสียอา ผีจะหลอกบ้านบางกอกอยู่แล้วมาปัดรังคราวด่วน”
“ลุงเสียอา พวกค้าของเถื่อนเตรียมตัวขึ้นของกันอีกแล้ว”
ฯลฯ ข่าวเยอะจริงๆ
ผมนั่งวาดรูป “บ้านบางกอกในฝัน” จนเสร็จ 

ผมลุกขึ้นบนเขาลูกนี้คงสูงพอที่จะเห็นบ้านบางกอกที่เห็นอยู่ลิบๆ
ผมม้วนภาพดังกล่าว ในกระบอกลอยไปตามสายน้ำใจซึ่งจะขึ้นที่บ้านบางกอกเป็นประจำ
โดยหวังว่าเจ้าบ้านคงจะตีความหมายจากภาพนี้ได้ออก

[เสียอา]

จากนั้นอีกไม่กี่วัน ผมก็เห็นป้ายหน้าบ้านบางกอกขึ้นเป็นภาพ“บ้านบางกอกในฝัน”
ผมรู้ว่า เด็กๆคงรอผมจนหลับ และในขณะเดียวกัน พวกเตรียมขึ้นของเถื่อนก็คงระอากับผมอีกครั้ง

ผมเลือกเวลาที่จะกลับเข้าบ้านดึกๆ ผมเดินไปดูเด็กๆที่นอนกลิ้งกันไปมา
ผมแกล้งเอานิ้วจิ้มพุงเด็กๆที่นอนก่ายกัน ผมสัญญาว่าหากมีโอกาสจะพาเด็กๆไปดูละครโขนหนังเป็นการถ่ายโทษ
ผมชะโงกไปดูพวกรุ่นใหญ่ ที่เมาซีอิ้วดำหลับคอพับคออ่อน...
ผมได้ยินเสียงท่านขุนละเมอ “กลิ่นซิการ์ ...หมู่บ้านเพนกวินสงบแล้ว”
ผมปูเสื่อผืนเดิม นอนถัดจากเพื่อนๆอีกหลายๆคนในบ้านบางกอก...
พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วผมคิดพลางขดตัวใต้ผ้านวมที่หนานุ่ม...

“แครก”..เสียงสัญญาณเตือนภัยแบบแจ้งเตือนเฉพาะจุดดัง...ขึ้น...
ผมไม่รู้ว่าเป็นพวกมะเขือพวง เรื่องพวกค้าของเถื่อนเตรียมขึ้นของ...แต่เมื่อเสียอาReturnแล้วผมจะนอนดูดายได้อย่างไร...

ก่อนผมจะไปปฏิบัติหน้าที่ ผมอยากให้ชาวเราแยกแยะระหว่างขาวกับดำผู้ดีกับผู้ร้าย  ประมวลสิ่งต่างๆด้วยหลักฐานและประสบการณ์
แล้วเราจะเห็นภาพที่ชัดเจนได้ดังเห็นใจตัวเองทีเดียว และที่สำคัญอย่ามองข้ามเรื่องเล็กน้อย
คนละเอียดย่อมไม่มองข้ามเรื่องเล้กน้อย

และในการที่ผมถอยมาดูบ้านบางกอกในมุมมองของคนนอก ทำให้คนเห็นและรับรู้ว่า “ใคร คิดกับผมอย่างไร”  
เรื่องนี้ๆคงหนังชีวิตครับ ต้องดูกันยาวๆ อย่าเพิ่งเบื่อกันก่อนนะครับ

ด้วยรักจาก
ขวัญใจคนรุ่นเก่า เขาเรียกผมว่า
พลเอก ศาสตราจารย์ ด็อกเตอร์ นายแพทย์ อภิมหาอมตะบุรุษ สุดโคตรสะเด่าโห้
จัมโบเอ เท่ห์กว่าใคร ไวกว่าแสง แรงกว่าใคร ขวัญใจสาวๆจากทางคู่ขนาน อภินิหารโคตรๆ  
นามอุโฆษคือ เสียอา 
 

[TeeTarga]

...

[toonB4]

  Welcome Home 

[เอ้อ]

 

[OouVintage]

ดีใจจังพี่เสียอากลับมาแล้ว แฟนผมชอบอ่านกระทู้พี่มากครับ

[cepsi]

สวัสดีลุงเสียอาครับ ผมไม่มีรถคลาสสิคหรอกครับ แต่ก็ชอบเข้ามาด้อมๆมองๆ
แอบดูรถสวยๆใน บอร์ดนี้บ่อยๆครับ อยากรู้ อยากดู อยากอ่าน เพื่อเพิ่มรอยหยักในสมอง หนะครับ
เคยพบปะพุดคุยกับลุงในบอร์ดนี้แหละครับ
ดีใจที่กลับมาสู่บ้านบางกอกนะครับ ลุงคงจำผมไม่ได้ ผมเด็กไฟฟ้าเก่าไงครับ

[ท่านขุน]

เมือวาน  บนลานสถานีเรด้าห์  พี่เขยคุณตรีหยิบซิการ์ซีรี่ย์ดี (ถ้าดูไม่ผิด) ขึ้นมาจุด  บรรยากาศดีสุดๆ เหมาะมากๆๆ
ผมก็กะจะเดินไปหยิบมาร่วมวงจากเก๊ะในรถเหมือนกัน  แต่พลันเจ้าบ้านเดินมากระซิบว่าเดี๋ยวคืนนี้เสียอาจะกลับมา
ผมก็เลยเปลี่ยนความตั้งใจ  เอาไว้รอจุดพร้อมกัน  น่าจะดีกว่า  ของดีๆ รอกันได้ครับ

[เจ้าบ้านบางกอกฯ]

เพื่อนกันมันต้องได้อย่างนี้สิ

ขอพูดสั้น ๆ ว่า "Welcome Back ครับ"

[atta]

?

[Jufe Berlina]

ดีใจสุดๆ ครับ

[TOM PLYMOUTH]

WELCOME BACKครับพี่ กลับมาแล้วยังงี้ผมคงมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งที่จะได้ข้อมูลที่พี่ติดผมอยู่แล้ว อิๆๆ ขอต้อนรับกลับบ้านครับพี่

[domekpgc10]

Nice to have you back....krub

[lima]

                    ..........สุดยอด  เยี่ยมครับ  ฟ้าใส.. แดดอ่อน..ลมเย็น...

[chok_pk]

ดีใจที่กลับมาครับ

[โกตี๋]

เย้ ลุงเสียอากลับมาแล้วครับ ยังไงขอทักทายแบบธรรมเนียมทหารหน่อยครับ ตรงหน้าระวัง เคารพท่านเสียอา วันทยาหัตถ์ สวัสดีครับ